en achteruit rijd ik weg van daar
steeds sneller tot de bomen waas zijn
alles slechts in kleurverschil te kennen is
De wereld gaat maar door, mijn ogen stil
op de doorzichtigheid van niets gericht
ik denk aan jou
en even is het zwart, dan zie ik weer
je lach in de spiegeling van het raam
niet raakbaar, maar zo dichtbij
blijf je onbewogen naast mij
zoals je altijd hebt gedaan
| Auteur: Quando | ||
| Gecontroleerd door: | ||
| Gepubliceerd op: 27 september 2009 | ||
| Thema's: | ||