Zoveel pijn en verdriet.
Maar waarom dat weet ik niet.
De tranen die altijd komen
En zomaar over mijn wangen stromen.
Steeds opnieuw stel ik me weer de vraag,
Waarom blijft alles me zo vaag?
Ik kan maar niet begrijpen waar die
Pijn vandaan komt.
Iedere keer opnieuw sta ik verstomd.
Het komt zomaar in één keer op, maar
Het kan ook weer plots gaan.
Het is allemaal zo moeilijk te verstaan.
De momenten van blijdschap koester
Ik zeer sterk.
Ze blijven nooit lang, dat is toch wat ik merk.
Maar aan de vervelende momenten komt
Meestal wel op z’n tijd een eind.
Dat is wat het onverdraagzame dan weer verfijnd.
Het beste is te leven van dag tot dag.
En ’s morgens proberen op te staan met een lach.
En dan maar afwachten hoe de dag verloopt.
Steeds zorgen dat ik alle momenten aan elkaar knoop.
Altijd het bange hoe alles zich uit.
Hoe ik ’s avonds m’n bedje in kruip.
Zijn het tranen van verdriet?
Of lach ik en geniet?
Van alles wat de dag heeft meegebracht.
Het leven is een strijd en alles komt onverwacht.
Zo tikt het klokje steeds verder.
En word ik hopelijk ooit sterker.