tranen blijven binnen
weet niet waar ik moet beginnen
m'n gevoel gaat nog elke dag omlaag
de tijd gaat zo traag
iedere dag denk ik weer
ik trek dit niet meer

s'nachts zit ik half uit het raam
en kijk ik naar de sterren
terwijl ik omhoog kijk
bid ik tot god
en vraag waarom mijn leven is zoals die is
waarom er zoveel is gebeurd
en nog steeds gebeurd
dingen blijven me achtervolgen
ik val moeilijk in slaap
heb veel nachtmerries
en maak maar korte nachten

hoelang kan ik het leven nog overleven
altijd ben ik aan het overleven
nooit echt leven
altijd deprie voelen
nooit intens geluk

geen licht in de duisternis
m'n lontje van m'n kaars is bijna op
langzaam doofd het vuur in mij
wat het enige lichtpuntje in mijn leven was