Vliegtuig
Waar ze door kijkt is verduistert
haar roep is als een vliegtuig
die muren door midden breekt
haar roep is als een vliegtuig
die muren door midden breekt
Ze herkent mij
en de straten vol etalages
en verhalen
en de straten vol etalages
en verhalen
Die geschreven waren op stenen
waar kinderen spellen
bij de volwassenen legden
waar kinderen spellen
bij de volwassenen legden
Reacties op dit gedicht
| verhavert: | Donderdag, oktober 01, 2009 06:37 |
| vol emotie dit dicht gelezen en herlezen |
|
| switi lobi: | Donderdag, oktober 01, 2009 00:46 |
| Ik krijg hier kippenvel van.. zie mezelf met mijn moeder lopen die de wereld in haar hoofd kwijt is. Erg rakend Wijnand. Liefs, switi lobi |
|
| Omni Allumini: | Donderdag, oktober 01, 2009 00:43 |
| pfff: maak dat kuiltje maar alvast warm!! ik kom eraan :D zzzzzzzzzzzzzzzz.. (altijd gezellig. zo fijn als marije er is: goh) nu echt truste xx | |
| nana: | Donderdag, oktober 01, 2009 00:42 |
| o ironie.. knap gedicht! truste |
|
Over dit gedicht
| Auteur: wijnand. |  
|
|
| Gecontroleerd door: | ||
| Gepubliceerd op: 01 oktober 2009 | ||
| Thema's: | ||