Dementie
je kijkt
ontwijkt
de dag die er nog is
vergeten
in de tijd
met een sluier van niet weten
draag je stiltes in me op
kijk je blind naar ons verleden
alsof de dag is afgegleden
tot een wereld
die je mijd
maar soms
verlicht de helderheid je ogen
schittert kleur tot regenbogen
zie je wat ons samen maakt
dan ben jij opnieuw de moeder
de onvolprezen hoeder
die in vuur over ons waakt
het zijn de stiltes
die weer keren
het is je traan
die alles dooft
het zijn
wij samen
die dan huilen
nooit meer schuilen
nooit meer blijven
in elkaar
-
ontwijkt
de dag die er nog is
vergeten
in de tijd
met een sluier van niet weten
draag je stiltes in me op
kijk je blind naar ons verleden
alsof de dag is afgegleden
tot een wereld
die je mijd
maar soms
verlicht de helderheid je ogen
schittert kleur tot regenbogen
zie je wat ons samen maakt
dan ben jij opnieuw de moeder
de onvolprezen hoeder
die in vuur over ons waakt
het zijn de stiltes
die weer keren
het is je traan
die alles dooft
het zijn
wij samen
die dan huilen
nooit meer schuilen
nooit meer blijven
in elkaar
-
Reacties op dit gedicht
| John Kroos: | Dinsdag, oktober 06, 2009 15:21 |
| Bedankt Dirk en Laurens voor jullie warme reactie. Het doet me erg goed. Groet, John |
|
| Laurens Windig: | Zondag, oktober 04, 2009 10:00 |
| Zo jammer dat dit kostbaar invoelend en voelbaar gedicht zo weinig aandacht hier krijgt. Leven is vaak lijden! Groet, Laurens | |
| Dirk Hermans: | Zaterdag, oktober 03, 2009 23:05 |
| gevoelig maar goed verwoord veel sterkte | |
Over dit gedicht
| Auteur: John Kroos |  
|
|
| Gecontroleerd door: Sheena | ||
| Gepubliceerd op: 03 oktober 2009 | ||
| Thema's: | ||