'k lig weer es te huilen in m'n bed
het wordt me even weer te veel
zoals de laatste tijd steeds vaker gebeurd

'k denk nog iedere dag aan je
zelfs nu nog
nu het al langer dan een maand uit is

het lukt me gewoon niet
je te vergeten
de hoop op te geven

je zei me
dat ik het even moeilijk zou hebben
maar zo moeilijk
had ik zelfs niet durven vrezen

's avonds
als ik op msn zie dat je online bent
hoop ik
dat je me niets zult zeggen
en toch
smacht ik
naar wat woorden van jou

's nachts
droom ik van je
en over ons
dat we samen nog gelukkig zijn
hoe we 's avonds in december naar de zwarte hemel keken
hoe we dansten in de Ooststraat
hoe we kusten na de cinema in de regen

en 's morgens
als ik opsta
wordt ik weer geconfronteerd
met die harde werkelijkheid
die realiteit
waar jij niet meer om me geeft
waar ik niet meer ben dan een deel van je verleden

en elke dag weer
moet ik erdoor raken
'k probeer echt vol te houden
tot ik weer slapen ga
tot 's avonds
maar zelden slaag ik erin

tranen rollen
weer eens
over m'n wangen
'k probeer het te verbergen
maar 'k heb het er steeds moeilijker mee
's avonds barst ik uit in een huilen
weer eens
net als nu

ben bang om te gaan slapen
wil niet gaan slapen
want dan droom ik weer
over jou
over ons
waar ik
(maar jij niet meer?)
gelukkig was
's morgens word ik weer wakker
schrik van de realiteit
sta op
met de gedachte dat ik verder moet

maar hoe

liefst zou ik niet meer wakker worden
blijven dromen
samen met jou

maar tot dan
tot die dag komt
leef ik enkel 's nachts
bij jou
en haat ik
de morgendauw