Beste dokter,

Op 8 februari was het alweer 6 jaar geleden,
dat ik de operatiekamer in werd gereden.
Ik was toen 36 jaar en moeder van 4 kleine kinderen,
U was toen overbezorgd weet ik me nog goed te herinneren.
Een broekpothese moest bij me worden ingebracht,
wat was ik bang en wat heb ik voor die tijd veel nagedacht,
ik dacht vaak dat ik eraan dood zou gaan,
en wat moest mijn man in godsnaam dan toch aan.
Maar met u kon ik altijd heel goed praten, u nam alle tijd,
en al mijn vragen kon ik aan u kwijt,
en ik heb me wat gevraagd weet u het nog ?
zelfs dokter u kunt deze operatie toch ?
Dan zei later thuis mijn man Piet,
Jeanne zoiets vraag je aan een chirurg toch niet,
Ook vroeg ik dokter kan ik dood gaan ?
en mag in de operatiekamer de camera aan ?
Want eigenlijk zou ik best die operatie hebben willen zien,
maar dat mocht niet, nog niet misschien.
Gelukkig verliep de operatie goed en herstelde ik snel,
maar toen ik de eerste keer uit bed mocht trok ik wel aan de bel,
mijn linkerbeen was helemaal wit en voelde koud aan,
paniek wat was er toch misgegaan ?
U genoot op dat moment van een paar vrije dagen,
maar de verpleging ging u toch even om advies vragen.
Wat bleek een stolsel in een ader in mijn been,
hoe nu verder waar moest dat heen ?
Mijn doktertje was er niet die was vrij,
het weekend erachteraan kwam er ook nog bij.
Ik kan je wel vertellen dit vond ik niet fijn,
Tja ik had geen keus afwachten en proberen rustig te zijn,
Maar als je dan de verpleging hoort zeggen oh jee,
kan bij lang wachten een beenamputatie worden, valt dat niet mee.
De dag erna ik zal het nooit meer vergeten,
ik zat ‘s ochtends een boterhammetje te eten,
en wie komt er de zaal opgelopen op zijn vrije dag ?
Mijn doktertje met zijn lieve lach,
Vrouwke laat je boterham maar staan,
de voorbereidingen zullen zo worden gedaan,
want ik ga zometeen,
het stolsel verwijderen uit je been !
Ik zei dokter maar u was toch vrij ?
Komt u speciaal terug voor mij ?
Ja, ik zag een jonge vrouw moeder van 4 kleine kids zei u toen,
en gezien ik weet wat de gevolgen kunnen zijn, moest ik dit doen,
tot maandag wachten vond u te lang,
want voor mijn been was u toch wel bang.
Ik moet er niet aan denken wat er had kunnen gebeuren,
dan had ik mij verdere leven alleen nog maar kunnen treuren.
En nu ik ben blij ik kan weer lopen,
en nieuwe wereld ging na de operaties voor me open !
Dokter ik dank u uit het diepst van mijn hart,
U heeft bij mij een plaatsje apart !

Groetjes Jeanne