Dit gedicht maakte ik voor een vriendin voor een opdracht van school van haar.


Angst een heel eng en naar gevoel,
ik zal je eens vertellen hoe ik dat bedoel.
Als klein meisje ik was toen 5 jaar oud,
was ik helemaal niet met handicapten vertrouwd.
Wetende ik had nog een neefje daar was wat mee aan de hand,
een mongooltje maar daarvan had ik geen verstand.
Thuis sprak men bijna nooit over dat jochie klein,
en zeker niet als wij als kinderen in de buurt mochten zijn.
Maar op een keer op een zomerse dag,
was het zover dat ik mijn kleine neefje zag.
Mijn moeder en ik gingen bij mijn tante op bezoek,
en we kwamen bij hun thuis om de hoek,
en daar zag ik het jochie met een zinken emmer op zijn hoofd
ik was helemaal van de schrik verdoofd,
met 2 dikke stokken sloeg hij op die emmer van zink,
wat werd ik bang neen ik was niet meer flink.
Ik verschool me achter moeders rokken,
want ik had het niet zo op dat jochie met zijn stokken.
Mijn moeder en ik gingen naar binnen toe,
het jochie bleef buiten want was het spelen nog niet moe.
Eenmaal binnen gekomen kreeg ik de schrik van mijn leven,
en echt ik ging helemaal aan het beven.
Er stond een heel groot looprek, vast met schroeven aan de muur,
het leek in mijn kinderogen een grote kooi,wat was ik overstuur.
De hele tijd ben ik bij mijn moeders stoel blijven staan,
en geen trede meer bij haar vandaan gegaan.
Ik moest er niet aan denken dat het jochie binnen zou komen,
ik zou echt de benen hebben genomen.
Dit bezoekje aan mijn tante had wel gevolgen hoor,
zag ik jaren later een gehandicapte dan liep ik snel door.
Toen kwam de periode ik kreeg een vriend,
en tja, ik weet niet waar ik het aan had verdiend ?
Bij de eerste kennismaking bij hem thuis,
was het al meteen niet pluis.
Bleek mijn a.s. schoonzusje verstandelijk gehandicapt te zijn,
en als zij bij me in de buurt was voelde ik me onprettig en niet fijn.
Ik wist me dan nooit een houding te geven,
en het liet me steeds mijn jeugdervaring weer herbeleven.
De jaren gingen voorbij 24 jaar fulltime huismoeder waren verstreken,
daarbij nog vrijwilligerswerk waar ik veel tijd in moest steken.
Een andere periode in mijn leven brak toen aan,
ik moest op zoek naar een baan.
Uiteindelijk kreeg ik een Melkertbaan aangeboden,
Ik ging er naar toe met zware loden.
Dit was wel de laatste baan waar ik aan had gedacht mag je best weten,
maar nood breekt wetten maar ik heb me toch zitten zweten.
Het bleek een functie dat ik niet hoefde te werken met de clienten
en ja ik moest toch gaan verdienen mijn centen.
Maar de clienten bleven niet helemaal uit mijn vizier,
want in de pauze maakte ze in de kantine plezier.
Langzaam, heel langzaam begon het te wennen,
ik begon het down-syndroom te kennen.
Toen werd ik ziek en voor het werk wat ik had afgekeurd,
een reintegratie traject kwam toen aan de beurt.
De manager stond bij me op de stoep,
en was ervan overtuigd dat ik wel kon functioneren op een groep.
De schrik sloeg me om het hart toen ze dat zei,
en ik zei neeeee dat is niks voor mij !
Vele gesprekken volgden elkaar,
en uiteindelijk zei ik oke dan probeer ik het maar.
Een goede begeleiding was me toegezegd,
en er zou iets anders worden gezocht mocht het me bevallen slecht.
De eerste weken waren een ramp voor mij,
en als de dag om was, was er niemand als ik zo blij.
Overdag dan hield ik me voor iedereen groot en stoer,
en s'nachts lagen de dromen alweer op de loer.
De beelden van mijn neefje met de zinken emmer zag ik dan weer,
en zijn stokken die hij erop sloeg elke keer.
Na verloop van tijd namen af deze enge dromen,
en langzaam aan voelde ik me nader tot de clienten komen.
Natuurlijk kreeg ik de nodige begeleiding hiervoor,
en zo sloeg ik me er uiteindelijk door.
De clienten werden voor mij gewone mensen met een beperking,
mijn liefde voor hun kwam zo langzaam in werking.
Nu 2 jaar later sta ik ontspannen op de afdeling en ik geniet !
Want wat zijn ze lief, deze mensen met het syndroom van down als je ze ziet.
Ik ben van ze gaan houden en wil ze mijn liefde schenken,
wie had dit toch ooit kunnen denken ?
Ik doe mijn werk nu met heel veel plezier,\mijn hart ligt thuis bij mijn kinderen maar ook hier !