kleinodiën
Ik bewaarde mijn kostbaarste kleinodiën
in een zwartgelakte houten kistje
met goudbeslag
met parelmoeren waaiers
ingebonden in rood leer
En elke keer wanneer ik er een
zeldzaam opgegraven uit mijn brein
op duur papier had neergeschreven
Dan las ik dit kleinood
drie keer
ontvouwen op mijn schoot
Waarna ik het als een
heilig relikwie
in mijn geheime kistje sloot
En in mijn tuin
achter aardbeistruiken en wat witte vlier
kwam ik van huis van pad naar hier
Diep begraven in de klei
lag dat kistje daar van mij
ver van mensen die niets voelen
en alleen iets slechts bedoelen
En dan maar steeds weer hopend
na wandelend over zware paden
gewapend met mijn zilveren spade
gravend met het grootst ontzag
en steeds die klei weer om gaan woelen
of daar nog steeds mijn kennis lag
Met trillend handen
tastend naar mijn liefst gedicht
Maar toen ik laatst
het dekseltje had opgelicht
toen kwam de waarheid aan het licht
zelfs dieren kunnen mijn gedichten lezen
en zijn er voor gezwicht
Ik had beter moeten weten
De houtworm had ze opgevreten
Reacties op dit gedicht
| Alhambra: | Maandag, oktober 12, 2009 17:51 |
| Bedankt Anastacia voor je reactie Groet, Alhambra |
|
| Anastacia: | Maandag, oktober 12, 2009 17:00 |
| mooi onroerend gedicht mvg. | |
| Alhambra: | Maandag, oktober 12, 2009 12:45 |
| Bedankt voor je reactie Vivika Inderdaad sommige waarheden verteren nooit.Maar dan in bredere zin. Groet, Alhambra |
|
| Alhambra: | Maandag, oktober 12, 2009 12:43 |
| Bedankt voor je reactie Switi, groet Alhambra | |
| vivika: | Maandag, oktober 12, 2009 10:49 |
| sommige waarheden verteren nooit meer...knap gedicht liefs |
|
| switi lobi: | Maandag, oktober 12, 2009 10:33 |
| Wat zonde, nu maar hopen ze het goed te verteren vonden.. Liefs, switi lobi |
|
