ijsmeer
haar vuur kent geen uur
van sterven of een flakkering
geen doven onder naaktheid
hemel biddend smekend
geen koude taiga strekt zich
uit onder haar weemoed
het meer weerspiegelt slechts
sneeuwvlokken uit het hart
haar trillen is niet dat
van het riet aan de poel
waar bedorven water kleeft
aan de klauwen van de hebber
meer dat van de snaar
die oude violen siert
strak gespannen wacht
tot hij hier een weerklank vindt
Reacties op dit gedicht
| Gerhardus: | Zondag, november 01, 2009 19:54 |
| dank je wel, Stephanie, voor je aandacht en compliment. groets Gerhard | |
| vandekerckhove stefanie: | Zondag, november 01, 2009 19:32 |
| mooi neergezet :) grtjs xxx |
|
| Meneer Zes: | Zondag, oktober 18, 2009 18:44 |
| (A) | |
| Meneer Zes: | Zondag, oktober 18, 2009 18:28 |
| Lijkt mij een treuren naar een vergane liefde die fijnbesnaard was, een vrouw als ijskristal, met een fijne ooglijn... x, Meneer Zes |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Gerhardus | 
|
|
| Gecontroleerd door: pantarhei | ||
| Gepubliceerd op: 15 oktober 2009 | ||
| Thema's: | ||