TOT DE DAG ZIJN LICHT VERSLIJT
tot de dag zijn licht verslijt
je vesten stevig
in de grond
je muren imponeren
schragen beeld
tot aan de horizon
de wind houdt
voeten droog
kietelt stenen
met wat blaadjes
wiekt warmte omhoog
waar uilen jou
de wijste weten
in het geven van de tijd
hun roerloos wachten tot
de dag zijn licht verslijt
jouw klanken
geven mensen uren
de zomeravond laat je
langer duren met
een opkomende maan
je hebt mijn dorp gedomineerd
huizen hun bestaan gegeven
generaties hebben lessen
over God in jou geleerd
je bent als monument gebleven
wil melker
18/04/2002
Reacties op dit gedicht
| Voske: | Dinsdag, mei 14, 2002 22:23 |
| Vooe mij ontegensprekelijk één van je allermooiste Wil.Prachtig hoe alles hier zo mooi in elkaar vloeit en zoveel beelden oproept. Groetjes,Voske |
|
| free: | Donderdag, april 18, 2002 14:26 |
| gaat een rust van uit... greaag gelezen liefs free |
|
| MayadeBij: | Donderdag, april 18, 2002 13:01 |
| Uitnodigend deze tekst, wellicht dat ik eens over kom vliegen om het met eigen (b)ogen te aanschouwen! | |
| lejaeghere rudi: | Donderdag, april 18, 2002 12:51 |
| Mooi gedicht, vind ik.Ik zie er een kerk in of een groot gebouw waar religie geleerd en beleefd werd. Graag gelezen. Groetjes, Rudi. | |
Over dit gedicht
| Auteur: wil melker |  
|
|
| Gecontroleerd door: | ||
| Gepubliceerd op: 18 april 2002 | ||
| Thema's: | ||