Mensen zeggen zomaar wat tegen me,
dingen,waarvan ze denken dat ze gelijk hebben,
Mensen zeggen dingen tegen mij waar ze niks over weten,
maar waarvan ze denken dat ze er goed mee doen
Mensen vinden mij een arrogante trut,
omdat ze van mijn binnenkant niks willen weten.
Want dat heeft geen nut
Dus gaan ze me lekker vergeten

Mensen denken dat ik een bitch ben,
terwijl ze mijn andere kant niet kennen.

Hoe kan ik mensen vertrouwen,
als niemand toch het vertrouwen ziet in mij ?
Hoe kan ik dan leven,
als niemand het mij wilt geven ?
Hoe kan ik mezelf uitleggen,
als niemand wil weten hoe het komt?
Als ze telkens die ander z’n kant horen?
En graag op roddels scoren?uit die ander z’n mond?

Waarom maken ze eerst kapot,
wat heel hoort te zijn?
Door zogezegde vermoedens,kwaadheid,venijn


Mensen moeten niet oordelen over mij
als ze altijd via via willen weten wie ik ben.
Als ze zo denken
Mogen ze mij toch wat meer aandacht schenken
als ze mij écht willen kennen, dan mogen ze terugkomen
anders moeten ze gewoon zwijgen
want als iedereen denkt dat ik een bitch ben
dan moeten ze beter naar me kijken
want een gevoelig meisje,
met écht verdriet,
is niet de aandachtvrager die je ziet
Iedereen denkt’ daar is ze de bitch, de arrogante trut’.
‘Ze zet zichzelf weer voor schut’

oordeel voortaan pas als je me kent
want de bitch die je in mij ziet
is een meisje met veel verdriet
die respect verdient
ook al denken de meesten van niet