omdat ‘k niet waag te spreken
breekt geluidloos geschreeuw
in mijn droge keel uiteen
valt tussen tong en gehemelte
in verlamde zinnen
verbrokkelt als krachtloze woorden
tussen opeen geklemde tanden
waarheid kan je altijd
lezen in mijn ogen:
dat mijn lippen willen drinken
van ‘t lonkende nat van je mond
mijn warm voorhoofd rusten
in het buigzame van je arm
terwijl mijn wang het beven voelt
van welving van je borst
onder ’t kloppen van je hart
ik het niet waag te zeggen
breekt geluidloos geschreeuw
uit mijn te droge keel.
sunset 23-10-2009
Reacties op dit gedicht
| ela: | Vrijdag, oktober 23, 2009 16:24 |
| Prachtige tekst betoverende cadans, in een woord het echte gedicht. ela |
|
| inco: | Vrijdag, oktober 23, 2009 12:49 |
| tjee, wat loopt dit gedicht lekker,hoop dat je het ooit mag beleven. liefs ingrid |
|
| inco: | Vrijdag, oktober 23, 2009 12:49 |
| tjee, wat loopt dit gedicht lekker,hoop dat je het ooit mag beleven. liefs ingrid |
|
| Laurens Windig: | Vrijdag, oktober 23, 2009 10:35 |
| Of het genieten is, dit gedicht! | |
| windwhisper: | Vrijdag, oktober 23, 2009 09:21 |
| prachtig Sunset Ingo het vibreren van zinnen liefs Cobie |
|
| hiljaa: | Vrijdag, oktober 23, 2009 09:14 |
| wow een genieten van dit schrijven knufleifs--hiljaa-- |
|
Over dit gedicht
| Auteur: sunset | 
|
|
| Gecontroleerd door: | ||
| Gepubliceerd op: 23 oktober 2009 | ||
| Thema's: | ||