Toen de nacht langzaam verdween en de dag verscheen
ademde er door mijn raam een klein zuchtje wind,
Het is als een soort geest die mij inspiratie geeft,
er schieten woorden door mijn hoofd die ik niet kan begrijpen,
maar als ik ze op goeie volgorde zet zijn het zinnnen die zo diep
door mijn gedachte malen,
het moet van een mens zijn die een droevig leven heeft gehad,
weinig liefde plezier en aandacht de punten die een mens nodig heeft
om te overleven,
al kan ik geen gesprek met dit gedaante voeren ,
ik leef er in mee en spreek woorden via hoofd van rust en liefde om
de verloren ziel de kracht te geven en te laten realiseren dat het tijd is
om te gaan in plaats van op de aarde te kreperen,
laat het los,
ga waar je heen moet gaan,
en mocht je ziel de rust toch niet vinden denk dan aan mijn woorden die ik je via mijn gedachte
heb proberen te geven,