Alles gebeurt met een reden.
Zelfs jou, het belangrijkste dat ik had, verliezen heeft zo zijn redenen.
Niets gebeurt zomaar.
Zelfs mijn hart, zo kwetsbaar, breken heeft zo zijn redenen.
“ Het moest nu eenmaal zo zijn. “
Moet ik hieraan toegeven?
Is het lot er om gevolgd en geloofd te worden?
Of kan ik mijn eigen wegen inslaan.
Nu ben ik alleen en denk ik na over de zin van het leven.
En ik ben jou nu kwijt, al had ik het nooit verwacht.
Waren we dan toch niet voorbestemd?
Mocht het allemaal gewoon niet zijn?
Dit verlies heeft een bedoeling.
Zal ik iets beter geschonken krijgen?
Of hield het bepaalde risico’s in mochten we samen zijn gebleven?
Vragen, vragen, vragen. Geen antwoorden.
Ik heb geen leven meer mocht ik me het “waarom” blijven afvragen.
Want… Ach ja… Het moest nu eenmaal zo zijn.