Hier zit ik dan
huilen achter de pc
het gebeurde weer
kon het bijna niet laten
maar doe het toch niet
ik verstop me wel
wie zal me missen
eenzaam verdreitig verward alleen
ik me eigen wereld
zonder pijn zonder verdriet
zonder jouwe zonder familie
eigelijk zoals elke dag
de ene psyater naar de ander
en allemaal zeggen ze het zelfde
persoonlijkheidsstoornis en nog veel meer
werken kan ik niet school ook niet
ik trek dit allemaal niet meer
ik wil niks ik kan niks
het zit tussen me oren
maar toch is het zo verdomd moeilijk
ik wil niet zielig doen
dat ben ik niet
en ook al niet
belangrijk
ik wil slapen nu en vooraltijd
laat me moeder lekker trouwen
laat ze het lekker uitzoeken
me leven hebben ze al verpest
ik mis me moeder
me vader me familie
me vriend me vriendinnen
maar wie mist mij??
*sorry als het niet rijmt of niet klopt der speelt zo veel gevoel in me dat ik het niet meer kan verwoorden*