Ze huilde, las ik
Geluidloos snikkend
iedereen kon het, niemand zal
horen
Ze liet me binnen, ik ging er heen
Toen
Ze lachte, zag ik
Geluidloos snikkend
niemand kon het, niemand zal
zien
Ik liet me binnen, zij was er niet
Hallo, geen hoe gaat het
De glimlach der onzichtbare tranen
Toen
Druk pratend om te kunnen zwijgen over wat we praten wilden
De strijd het afscheid te halen, de schrik het afscheid te zien
Men kan niet zijn over de meest gekwetste ziel
Laat de 26 er eeuwig zijn
De hand van de blinde
die meer ziet dan het oog
dat door ons hart wordt star gemaakt
Laat inkt wenen, waar tranen taboe zijn