Spiegelde me duizend nachten,
begraaf het lied dat verlangenvol
snaren wist te raken, nergens
is zwart mooier dan in mij,
het past, sluit,
omarmt.
Verblind in ochtend gloren,
verbrand voor het smelten kan
strak blanke huid, licht
ontwaakt in mij eenzaamheid,
het wenkt, krimpt,
verdwijnt.
| Amon: | Donderdag, oktober 29, 2009 07:55 |
| ja! | |
| Hans Winter: | Dinsdag, oktober 27, 2009 19:43 |
| wat zou tussen twee werkelijkheden over mogen lopen in elkaar, opdat zij elk de ander in zich waar laten maken, wellicht in je wakeslapen vind je in je wat je verbindt hans |
|
| kerima ellouise: | Dinsdag, oktober 27, 2009 15:14 |
| mooi gedicht! liefs kerima ellouise |
|
| hiljaa: | Dinsdag, oktober 27, 2009 14:16 |
| graag gelezen prachtig schrijven knufleifs--hiljaa-- |
|
| switi lobi: | Dinsdag, oktober 27, 2009 13:26 |
| Het ochtendgloren werpt misschien toch een klein streepje licht...? Ik hoop het voor je. Heel mooi geschreven. Liefs, switi lobi |
|
| red one: | Dinsdag, oktober 27, 2009 13:07 |
| bitter maar zo mooi! Groet red |
|
| arie: | Dinsdag, oktober 27, 2009 12:33 |
| de verwachtig van dromen soms komen ze niet uit toch draagt de dag jou spiegelt in zachte klanken jou waarbij de hemel kleurt en lacht -Weg met al dat grauw- Knuff, arie |
|
| Auteur: - Suus - | ||
| Gecontroleerd door: | ||
| Gepubliceerd op: 27 oktober 2009 | ||
| Thema's: | ||