Treinreis
Vertrek van perron
zwaai met een glimlach naar jou
mijn hart blijft achter
van overgang naar
overgang, langzaam rijdend
alweer vertraging
kijkend uit het raam
voorbijflitsende bossen
verlangend zucht ik
donkere stammen
tussen het vergelend riet
rood verkleurend blad
verdiept in mijn boek
heerlijk gereden worden
kom eind´lijk tot rust
het laatste perron
vermoeid slof ik de laatste
kilometers nog
eindelijk weer thuis ondanks
dat ik er ook net vertrok
Reacties op dit gedicht
| Hans Winter: | Vrijdag, november 06, 2009 20:40 |
| wat je achterlaat, mag daar bestaan, wie je meeneemt, mag je veel gaan geven waar je gaat groetje, hans |
|
| less - no more: | Zondag, november 01, 2009 13:27 |
| fijn om te weten waar je thuis is, of kan zijn. liefs Jan |
|
