tranen ,
de dagen gaan voorbij
vermoeidheid knaagt aan mij
tranen rollen over men gezicht
stilletjes kijkend naar het maan licht
val ik in slaap
maar als de morgen weer is geboren
begint dit verhaal als nooit te voren
heb zo'n verdriet
jammer begrijpen vele me niet
geen schouder om op uit te huilen
ben maar in mijn eigen gaan schuilen
kom hier wel doorheen
alleen ga er weer tijd overheen
dan zal ik er weer staan
zoals men vader ooit zei
jongen mag je nooit op iets wacht
wat komt zal je zelf wel onder vinden