Wind
Wind,
Daar sta ik dan met haren die wapperen in de wind, en binnen in mij
voel ik de ongetemde onrust.
Wil ze blussen vergeten laten zijn met heel mijn macht en alle
kracht die in mij is.
Ik zal niet aan roepen en boven mijn kunnen willen zijn, gewoon mezelf
dat wil ik geven.
Ik weet ook dat de storm dat wil, gewoon eens kunnen liggen
rusten en tevreden zijn,
Ik voel me langzaam een met storm en wind, we smelten samen
en worden één.
De wind gaat liggen wordt een bries, die zachtjes ons omringd
met warme gloed.
De noodzaak te vernielen alles weg te vagen is voorbij, ze gaat nu zachter blazen
al is het maar voor mij.
Nu kan ik gaan genieten van een zachte bries, langzaam in mijn bootje waarin
ik mijn gedachten dan verlies.
.
.
Anders.
Reacties op dit gedicht
| remie: | Dinsdag, november 03, 2009 10:01 |
| ik denk dat de leeftijd hier een rol in speelt, nu we ouder worden hoeft het jagen niet meer en komen we in rustiger vaarwater... liefs remie |
|
| mucho: | Maandag, november 02, 2009 15:08 |
| ik zat in een woestijnstorm maar die opblaasboot waait me even het tropisch zwembad in:) dank u, dank u beleefd! |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Anders |  
|
|
| Gecontroleerd door: Innerchild | ||
| Gepubliceerd op: 02 november 2009 | ||
| Thema's: | ||