8 december 2007, die dag zal ik nooit meer vergeten.
ik weet 1 ding zeker, dat ik nooit meer op zo'n manier wil breken.
gebroken van me vader nu al 2 jaar lang.
ik ben depressief geweest, ik was bang.
net als me moeder die het niet makkelijk had.
mijn stiefvader werd opgepakt, en me vader verhuisde naar een andere stad.
bijde verloren we een deel uit ons leven.
ik kon niet meer dan steun geven.
ik stond op de rand om voor eeuwig weg te gaan.
niet hier maar naar een beter bestaan.
me moeder heeft niet met mij, maar met andere veel over zelfmoord gepraat.
ik weet dat het nu een stuk beter gaat.
mijn stiefvader is weer terug, maar mijn vader is nog steets spoorloos.
omdat ik voor die domme beslissing koos.
nu ben ik nog geen stap verder, heb nog steets geen eind er aan gemaakt.
maar als ik erover nadenk, weet ik dat het me nog steets raakt.
normaal hoort een vader er voor zijn dochter te zijn, vooral in de puberteid.
nu ben ik degene die eronder lijd.
ik zal hem missen, want ik weet dat het voor hem het einde was.
maar dat realiseer in nu pas.