lichtbrulboei
Hoe hoorbaar
is de stilte
die je achterliet
Het lege huis
de lege kamers
die me vervullen
Als het verdriet
me nog maar eens
te binnen schiet
Hoe aaibaar
dit veel te grote hart
dit hunkerende lijf
Hoe tastbaar
het onverkort verlangen
dobberend neergehangen
als een lichtbrulboei
in een oceaan van spijt
'k weet
met mezelf
geen blijf
is de stilte
die je achterliet
Het lege huis
de lege kamers
die me vervullen
Als het verdriet
me nog maar eens
te binnen schiet
Hoe aaibaar
dit veel te grote hart
dit hunkerende lijf
Hoe tastbaar
het onverkort verlangen
dobberend neergehangen
als een lichtbrulboei
in een oceaan van spijt
'k weet
met mezelf
geen blijf
Reacties op dit gedicht
| E. de hopeless: | Donderdag, november 12, 2009 16:26 |
| wow | |
| Lunia: | Zondag, november 08, 2009 10:43 |
| bedankt voor je reactie op mijn gedicht! Jou gedichten zijn mooi geschreven! | |
| duin: | Dinsdag, november 03, 2009 21:39 |
| een fragment uit een film, een verdwaald refrein, een flarde parfum dat je van ergens toewaait, het is voldoende om gevoelens , al zijn ze vandaag al 17 jaar oud, plots in alle intensiteit terug te brengen liefs, Duin |
|
| kerima ellouise: | Dinsdag, november 03, 2009 19:47 |
| stuurloos...dit dwalen door het eenzame gevoel wanneer alles hunkert naar aanwezigheid liefs kerima ellouise |
|
| switi lobi: | Dinsdag, november 03, 2009 13:12 |
| Sterkte.. Liefs, switi lobi |
|
Over dit gedicht
| Auteur: duin | 
|
|
| Gecontroleerd door: maria | ||
| Gepubliceerd op: 03 november 2009 | ||
| Thema's: | ||