Het lied dat jij eens zong voor mij was over liefde, verdriet, en het leven,
alles was zo mooi je had mij zo gezegd veel te geven,
Maar na de mooie jaren hoorde ik de melodie zachter spelen
en het ritme ontbrak,
Je speelde vals en was gemeen,
Ondanks alles wat ik voor je had betekend,
Nu zit ik vast met een boel verdriet met mijn rug tegen de muur
geketend,
Tranen vliegen uit mijn ogen net zo makkelijk als jij die ene melodie zong
Ik hoop het slot te kunnen breken van de zware kettings die ik op mijn hart en ziel moet mee slepen
daarom kan ik de laatste pijnlijke tijd niet vergeten,
Ik wil af van dit drama dat veel mensen het mooist op aard noemen,
Is voor mij als een gif plant gaan groeien zonder een mooie bloem te laten bloeien,
Het verziekende gevoel doet me soms overgeven mijn maag draait om,
Alle glorie is vergaan,