uiteen
weemoedeigheid
gedweepte stiltes teisteren het hoofd
dat in handen ligt,
gelast aan armen,
de hangende vaardigheden
die de mens eens
groot maakte
verwaterd door ogen,
met een stem getormenteerd en
gebroken
de stem,
ver uit gekeeld,
gedenegreerd door schreeuwen,
het geluid verbijsterend sterk,
verblijvend ingebed in longen
en ribbenkast,
woorden ontiegelijk sterk,
drijvend op het non-verbale,
het doel van de hoeksteen,
een wandeling door talen,
van uit den beginnen,
verweefd in gedachtenwebben,
een spinmeester die
manipulerend fungeert,
klappen in achterbuurten,
de holle stem van de muren,
in nachtelijke uren,
het vocht ontrokken uit steen,
de stoffen gewaden,
bedekt en versmaden,
de draden vallen nu toch
uitrafelend uiteen,
de poulain van de nacht,
vervlogen met engelen,
de gezangen der duivels,
tot gruis
valt het geesteskind
uiteindelijk uiteen
Reacties op dit gedicht
| M-Rose: | Woensdag, november 04, 2009 22:26 |
| lijkt op een medisch dossier een milde droefheid draagt het geesteskind in de geboorteweeën van jouw woord rakend schrijfsel Tray |
|
| vulkaan: | Woensdag, november 04, 2009 21:53 |
| Jaloezie...een teken van liefde, maar een oh zo gevaarlijk gif. Waar zijn je bouwstenen? Zoveel vernieling en waarom? Waar is eerlijkheid gebleven? Herpak je leven. |
|
Over dit gedicht
| Auteur: tray | 
|
|
| Gecontroleerd door: Marina | ||
| Gepubliceerd op: 04 november 2009 | ||
| Thema's: | ||