Schoonheid van verdriet
Het is overal
om me heen, in het leven
het eist zijn plaats op
die ik niet graag wil geven
Crysanten op graven
roest aan de bomen
fijne vorstlaagjes
die de bladeren omzomen
Een kleurenpalet van blaadjes
gezaaid op de grond
een ontsnapte traan
langs een droevige mond
De hartslag die bonkt
de kroppen in kelen
de droefheid van wel duizend
bruine, geknakte stelen
Het wonder van laatste zonnestralen
die men door de bomen ziet
De ongeloofelijk hartverscheurende
schoonheid van verdriet
Reacties op dit gedicht
| Hans Winter: | Maandag, november 09, 2009 20:03 |
| * weg geworden ben je nog een verdorde lege plek, randen ogen daar zo vervallen maar van rust ook vervuld, ter hand genomen schoonheid effent voor ooit alvast echt gegund tot leven mijn stek * groetje, hans |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Sirena | 
|
|
| Gecontroleerd door: maria | ||
| Gepubliceerd op: 07 november 2009 | ||
| Thema's: | ||