Als ik luister naar de diepe stilte, waarnaar ik zo vreselijk veel verlang
kan ik alleen maar m'n tranen wegslikken omdat het niet zo is



lippen kus ik met alle bevroren hartstocht die ik binnenin me heb
eigendommen van een doelloze ziel die zich niet bewust wil zijn van realiteit
wegvluchtend in stiltes, opdat die precies verwoorden wat ik voelen wil
met het kleine beetje hoop waaraan ik denken moet als donker haar intrede doet


wijl van stilte sprekend, lig ik te staren naar de onbestemdheid
waarin mijn hart haar slagen slaat,
leegstromend van verlangen naar betekenis, en op
haar buurt weer vol van zwijgenissen

verlangens naar enkel constante rust,
waarin ik baden kan en me dan
wanen in een wereld waarin ik zou
berusten


liefste, kus me in stiltes waarin enkel onze hartslagen nog hoorbaar zijn




onze zwijgenissen vertaald tot in wat ik vaag hoop te voelen.