Mijn pen weer in mijn hand,
Het is even geleden, maar het is toch echt zo
Dat ene meisje heeft ervoor gezorgd,
Dat ik mijn pen weer oppak

Ze doet iets met me, dat ene meisje
Ik ken haar eigenlijk amper, weet alleen haar voornaam
Ik weet niet waarom, in iedere ruimte die ik binnenkom,
Kijk ik eerst of zij daar ook is

De gedachte aan haar geeft me grip,
Juist nu het voelt of ik nergens meer grip op heb
Het is raar, ze intrigeert me, is het nieuwsgierigheid,
Of toch iets anders?

Ik zie haar eigenlijk nooit echt lachen,
Maar toch zie ik haar in gedachten glimlachen
Een warme, lieve lach,
Die ik heel graag echt zou willen meemaken

Ik weet niet waarom, ze maakt iets in me los
Haar ogen lijken zo veel te zeggen, zo veel te vertellen
Hoewel ik haar nooit langer dan een seconde,
Aan durf te kijken

Ik weet niet of ze het in de gaten heeft

Waarschijnlijk vindt ze me raar,
Wellicht ben ik dat ook wel
Ik durf nooit iets tegen haar te zeggen,
Ik ben veel te verlegen

Ik weet niet wat ik zou moeten zeggen,
Maar ik zou wel graag met haar praten
Misschien dat ze me niks vindt,
Of dat ik mijn laatste beetje grip verlies

Ik weet niet hoe lang ik nog de kans heb,
Hoe lang het nog duurt voordat ze weer weggaat
Of ik überhaupt de kans nog krijg

Dat ene meisje, ze doet iets met me
Ze is als een lichtpuntje, op mijn duistere pad
Ze geeft me een gevoel,
Waarvan ik dacht het verloren te zijn,

Misschien is het Hoop