gebroken glas
Na het pijnlijk verbranden
van tere plekjes,zwerven
de velletjes huid
naar open doekjes.
De zon versiert het naspel,
met zijn bruine adem,
ruikend naar ontbinding
van gebroken stralen
In het levenloos glas
heerst berusting.
Bokkie46
Reacties op dit gedicht
| Quicksilver: | Dinsdag, november 10, 2009 15:08 |
| Mooi berustend gedicht! Lieve groet, dicky |
|
| M-Rose: | Dinsdag, november 10, 2009 14:56 |
| prachtig deze afdrukken door jou beschreven met gevoel |
|
| Marc Geerinck: | Dinsdag, november 10, 2009 12:43 |
| men verwacht niet veel van de titel maar het gedicht bevat veel mooie verwoordingen, die eerste zin van tweede strofe vind ik knap gevonden, M. |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Bokkie46 | 
|
|
| Gecontroleerd door: | ||
| Gepubliceerd op: 10 november 2009 | ||
| Thema's: | ||