witte muren
ik laat mijn vingertoppen
langs de witte muren glijden
daartussen de herinneringen
van al lang vergeten tijden
het bloed op de muren is intussen
al honderden keren overgeschilderd
maar toch was het binnen deze muren
waar ik ben verwilderd
de gebeurtenissen hebben zich
uit mijn herinneringen verstoten
maar de pijn blijft voor altijd
tussen deze muren opgesloten
ik laat mijn vingertoppen
langs de witte muren glijden
met mijn knokkers sla ik er op los
in de hoop mezelf hieruit te bevrijden
maar de muren geven niet toe
doen alsof ze van niets weten
tussen elke muur word er weer gelachen
maar ik kan het niet vergeten
langs de witte muren glijden
daartussen de herinneringen
van al lang vergeten tijden
het bloed op de muren is intussen
al honderden keren overgeschilderd
maar toch was het binnen deze muren
waar ik ben verwilderd
de gebeurtenissen hebben zich
uit mijn herinneringen verstoten
maar de pijn blijft voor altijd
tussen deze muren opgesloten
ik laat mijn vingertoppen
langs de witte muren glijden
met mijn knokkers sla ik er op los
in de hoop mezelf hieruit te bevrijden
maar de muren geven niet toe
doen alsof ze van niets weten
tussen elke muur word er weer gelachen
maar ik kan het niet vergeten
Reacties op dit gedicht
| maikel B: | Donderdag, november 12, 2009 09:38 |
| heel mooi hoor en herkenbaar. | |
| ninodepino: | Woensdag, november 11, 2009 16:50 |
| Prachtig dicht sterk geschreven grtjs, |
|
| switi lobi: | Woensdag, november 11, 2009 15:50 |
| :( ...dan komen muren letterlijk op je af; hoe ''maagdelijk'' ze ook lijken. Liefs, switi lobi |
|
| Oorlam: | Woensdag, november 11, 2009 14:46 |
| goede beelden neergezet! | |
Over dit gedicht
| Auteur: dikkevis | 
|
|
| Gecontroleerd door: Marina | ||
| Gepubliceerd op: 11 november 2009 | ||
| Thema's: | ||