wolken
Ik denk aan vroeger
aan het onbevangen kind
dat uren weg kon dromen
om dan, gedreven door de wind,
mijn pas versneld nog nèt op tijd
voor 't eten thuis te komen.
Ik denk nog vaak
aan toen ik liggend in het gras
de witte wolken bestudeerde
en daar van alles dan in las:
een hond, een paard of opa die
dan langzaam weer tot wolk weerkeerde.
Uiteindelijk, door het leven
en door vallen, opstaan wijs
weet ik dat wolken wolken zijn
maar soms ga ik in Gods natuur op reis
ik zie dan wonderen om mij heen
en voel me even weer heel klein.
Reacties op dit gedicht
| greet1002: | Vrijdag, november 13, 2009 18:45 |
| Niks mis met je af en toe terug klein te voelen. Dat doe ik stiekem ook wel eens graag! leuk geschreven! groetjes greet |
|
Over dit gedicht
| Auteur: juffie |  
|
|
| Gecontroleerd door: christina | ||
| Gepubliceerd op: 13 november 2009 | ||
| Thema's: | ||