Het Keerpunt
Het Keerpunt
Dag blonde duin, met je zilv'ren kruin,
de zon in de azuren lucht beschijnt het puin,
dat ik van het leven had gebrouwen; ik laat
het jou, ik wil een nieuwe woning bouwen.
Jouw zalige rust, ze deed me goed,
ik wil haar blijven koesteren, máár als het moet,
als het niet anders kan,ja, dán zal ik gaan om de anderen
te ontmoeten, die mij zullen helpen, hen begroeten.
Het zal worden een huis van liefde, stilte en geluk,
één huis voor ons allen, het mag niet stuk.
De vrede, die daar heersen zal, wil ons omarmen, geheel
en al.
Delen met elkaar het huis van het leven,
het zal ons uiteindelijk het eeuwige geven.
Dag blonde duin, met je zilv'ren kruin,
de zon in de azuren lucht beschijnt het puin,
dat ik van het leven had gebrouwen; ik laat
het jou, ik wil een nieuwe woning bouwen.
Jouw zalige rust, ze deed me goed,
ik wil haar blijven koesteren, máár als het moet,
als het niet anders kan,ja, dán zal ik gaan om de anderen
te ontmoeten, die mij zullen helpen, hen begroeten.
Het zal worden een huis van liefde, stilte en geluk,
één huis voor ons allen, het mag niet stuk.
De vrede, die daar heersen zal, wil ons omarmen, geheel
en al.
Delen met elkaar het huis van het leven,
het zal ons uiteindelijk het eeuwige geven.
Reacties op dit gedicht
| kerima ellouise: | Zaterdag, november 14, 2009 16:46 |
| ik wens je een mooi duinenhuis toe mooi en graag gelezen! liefs kerima ellouise |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Herman Blanto | 
|
|
| Gecontroleerd door: christina | ||
| Gepubliceerd op: 14 november 2009 | ||
| Thema's: | ||