we lagen op dezelfde kamer.ik en mijn bester vriend peter.
met nog een paar anderen lagen we op de afdeling voor kankerpatiëntjes.
peter was 21, ik nog maar 14
mama en papa kwamen mij driemaal in de week bezoeken
telkens ze kwamen, hadden ze brieven en pakjes mee van mij klasgenoten. samen met peter las ik mijn brieven.
hij troostte mij wanneer ze droevige brieven schreven.
voor peter was er geen bezoek.
zijn ouders waren 2 weken voor zijn opname in het ziekenhuis
verongelukt in een zwaar auto-ongeval.
van zijn familie had hij na de dood van zijn ouders niet één woord meer gehoord. en zijn vriendin had hem zomaar in de steek gelaten wanneer ze hoord dat hij kanker had.
ik dacht dat peter wel de ongelukkigste jongen van de hele wereld moest zijn.
toch ben ik er nu van overtuigd dat peter gelukkiger was dan mij en vele anderen.
het is raar om te zeggen maar peter was zelfs dolgelukkig.
hij leefde in een andere wereld dan de mijne.
hij zag zijn ziekte als de finale van een grote wedstrijd.
de kankerpatiënten van onze afdeling waren de finalisten.
als je dan geluk had, won je de hoofdprijs. die hoofdprijs was een grote reis naar een heel ver land zonder lijden noch gevaren.
ik begreep niet wat hij bedoelde.
hoe kan je op reis gaan zonder lijden, als je doodziek bent.
en hoe kan je reizen zonder gevaren, als je toch zo kwetsbaar ben?
gisteren verteld hij dat hij de hoofdprijs gewonnen had. de
jury had besloten dat hij binnenkort zou vertrekken.
daarom nam hij afscheid van mij.er kon tenslotte maar 1 iemand winnen. dat ik zijn beste vriendin was, heeft hij gisteren nog eens in mijn oor gefluisterd. hij zou mij nooit vergeten. ik weet niet hoelang ik die avond in zijn armen heb liggen huilen, machteloos en verloren.
toen ik ontwaakte, zag ik peter naast mij liggen. roerloos...zijn koffers lagen nog op de tafel en zijn brilletje lag verloren op zijn nachtkastje.
NU begreep ik wat hij met die reis bedoelde. ik greep hem vans en gaf hem een laatste kus op zijn ijskoude wang.
hij bloosde niet eens meer.
mama en papa probeerden me te troosten maar hoe kan het dat uitgerekend hij die reis gewonnen had?
misschien heeft hij nu wel zijn doel bereikt maar wat gebeurt er nu met mij?
ik lig hier nog, peter! waarom mocht ik niet met je mee?
maar...ooit zal ik wel winnen en dan kom ik je opzoeken. zo kunnen we weer werder reizen in de fantasie van je droomwereld.
nu moet ik geduld hebben tot ze 'mij' als volgende winnaar benoemen.
ik zal het nog even moeten stellen met jouw foto op mijn nachtkastje als
TROOSTPRIJS