De donder raast de bomen
van dit onweerachtig dal
Het gerommel lijkt te sterven
nu je niet meer naast me staat

Ik kan je niet vergeten
ook al ben uit men zicht
ook al zit je aan de andere kant
van dit onweerachtig dal

Wat is het leven waard
als je enkel kan bestaan
met de sombere gedachte
dat je ooit eens zal vergaan
Ik ben aan het zoeken
naar de verdwenen weg
de weg naar jou
waar ik van hou
maar nooit meer vinden kan

Ik kan je niet vergeten
ook al ben je uit men zicht
ook al zit je aan de andere kant
van dit onweerachtig dal

Zeg het mij, wat was de reden
dat ik je zo liet gaan
ik was heel zelden ontevreden
maar nooit over wat je zei
Toch, je blijft in men gedachten
vereeuwigd tot ik sterf
vereeuwigd in woorden
blijf je immer voortbestaan

De donder raast de bomen
van het helverlichte dal
Het gerommel lijkt te sterven
nu je niet meer naast me staat

Ik kan je niet vergeten
ook al ben je uit men zicht
ook al zit je aan de andere kant
van dit onweerachtig dal

Ik kan je niet vergeten