Moeder en kind...

geborgen in warme duisternis
beschermd en geliefd
onwetend voor al wat is

blootgesteld aan het leven
angstig voor wat komen gaat
doch nieuwsgierig naar dat wat wordt gegeven

groeiend en bloeiend
vertrouwd en bekend
jaren verstreken
dag na dag aan het leven gewend

liefde en geborgenheid
altijd door jou gegeven
ontnomen en verdwenen
het einde van jou leven

warmte vervaagt
zelfstandigheid geboden
kilte kwam opgedaagd

niet langer omringd, enkel door gemis
angstig, klein en bedroefd
omdat jij terug moest
naar die warme maar eeuwige duisternis...

(18/09/2006 *GHM* Longo Ornella)
___________________________________________________________


Vandaag... 5 jaar geleden
was het jou einde van je leven
daardoor ook 'een einde' in mijn leven, door jou aan mij gegeven...

een einde aan die onvoorwaardelijke liefde
een einde aan die geborgenheid
die liefde en geborgenheid die enkel een moeder haar kind kan geven

dit verlies liet wonden
deze noden verloren
ging met veel pijn verbonden

daarnaast was er nog het grote verdriet
verborgen in één traan
die zeeën van tranen gewoonweg niet toeliet

sterk zou ik voor jou verdergaan
dat heb ik je beloofd mama
steviger zou ik in het leven -door jou gegeven- gaan staan

toch zou ik je vandaag dit willen vragen
wetende dat je me hoort en ziet
"mama ik blijf vechten, probeer echt wel te leven, doch alle dagen...
mama... vergeef me alsjeblief, want soms lukt het me gewoon niet"

elke dag ontwaken
onmiddelijk beseffen
ook vandaag zal ik je niet zien
niet horen
elke ochtend opnieuw
bij die realisatie voel ik weer die pijn
ik durf niet denken dat ik -of wie dan ook- die echt verdien

het leven
zo ongrijpbaar
zo fragiel
zo breekbaar
samen met een lot wordt het je gegeven

niet weten waar
niet weten wanneer

leert je beseffen...
niet daar
maar hier
niet later
maar nu

leert je waarderen
de kleine dingen eerst
niets mag als vanzelfsprekend zijn
kijk
ervaar en geniet
deel ook
al wat je hoort
en ziet

vergeet niet te zeggen...
ik zie je graag
zonder dat je heel veel meer moet uit gaan leggen...
zeg het gewoon niet morgen, maar nog vandaag

mama
zei ik het voldoende tegen jou
wist jij het toen ook
weet jij het nu
hoeveel ik wel van je hou...

elke morgend ontwaken
beseffen
het is te laat

doch elke avond weer
met zo'n herkenbaar gevoel
een gevoel van welleer
kruip ik mijn bedje in
leg ik me daar veilig neer

zoals in jou armen
onder jou onvoorwaardelijke liefde
werd ik groot
zoals toen een baby
warm en geborgen
veilig in je schoot
zoals nog ongeboren
ik die 'ik' nog niet was
in jou lichaam moch verblijven
daar mocht ik in jou buikje drijven

wel met die gevoelens
trek ik de lakens
warm en dicht
over me heen
sluit ik mijn ogen
denk ik aan toen
denk ik aan jou
voel ik hoe jij altijd voor me scheen
voel ik ineens iemand over me heengebogen

dan weet ik...
we vonden mekaar weer
elke nacht
zoals je overdag mijn engel bent
ben je dan mijn ster
en schijn je op mij neer!!!

Mama, het gemis blijft
ik besef ook
het zal altijd aanwezig zijn
maar toch
dan verzacht ik die pijn
met de weet
dat je er nog steeds bent
zoals ik toen in je lichaam mocht wonen
zo is het dat jij in mijn gedachten drijft
in mijn hartje woont
in mijn dromen leeft

zo is het
dat een kind,
haar moeder, die haar het leven gaf,
nu het eeuwige leven in herinneringen teruggeeft!!!!

Mama, ik zie je graag en mis je hier bij mij
doch weet ik ook
je bent helemaal niet ver weg
je bent zelf heel dichtbij!

Je dochter Ornella.. *GHM*