Normaal kun je een pen en papier geven en schrijf ik zo een gedicht.

Ik kan nu de juiste woorden niet vinden terwijl mijn gedachtes op jou zijn gericht.

Ik kan je zo vaak zeggen hoeveel ik van je hou.

Maar dat is niet de reden dat ik dit gedicht schrijven wou.

Want ik wil je een gedicht schrijven, over hoe veel ik om je geef.

Dat ik ondanks alle ruzies dagelijks naar je streef.

Een gedicht schrijven met dat ik er altijd voor je wil zijn.

Dat ik er voor je ben als ik je even moet verlossen van de pijn.

Waarom is het zo moeilijk om een gedicht te schrijven zoals ik het wil.

Als ik aan je denk dan wordt het ineens zo stil.

Stil om me heen en kan geen woord meer bedenken.

Ik wil je alles zeggen, maar kan niet eens meer na denken.

Ik wil je zeggen dat ik je nooit meer zal laten gaan.

Ik weet dat je er altijd voor mij zal zijn daar kan ik van op aan.

Jij bent een broer waar vele meisjes van dromen.

Maar ik ben je zusje die dagelijks langs kan komen.

Die tegen al die meisjes zeggen wil dat ik niet zonder mijn broer kan leven.

Tegen die meisjes zeggen, dat we zoveel om elkaar geven.

Uiteindelijk staan er nu al veel woorden op papier.

Het is nog niet wat ik zeggen wil, maar mijn gedachtes zijn niet hier.