zoveel gedachten, je kan ze niet aan
zoveel dingen heb je gedaan
de rust is weg en komt niet weer,
gedachten vallen aan en winnen keer op keer.

een gevecht in jouw hoofd,
nooit wordt het gedoofd
het gaat maar door en door
tot je eens niets meer hoor.

zoveel gedachten, de pijn overheerst,
zoveel gevoelens die je niet beheerst.
zoveel om over na te denken,
je kunt jezelf geen hulp meer schenken.

Je verdrinkt in je eigen pijn,
en de anderen willen er voor je zijn
maar je kunt er niet tegen, je kunt het niet aan
als anderen voor je zorgen gaan.

bang voor de reacties die je krijgen zal,
bang dat je nooit meer komt uit het dal.
Bang dat anderen willen wat jij niet kan,
bang voor de hulp, daar baal je van.

Je weet dat het moet, maar je kunt het niet
je baalt ervan omdat je dat zelf ook wel ziet.
en iedereen roept maar wat je moet doen,
en jij weet alleen het is weer als toen.

Weer terug bij het begin,
wat heeft het nog voor zin
om het gevecht aan te gaan
wat heeft het nog voor zin om te blijven bestaan?!

je wil wel hulp maar kan het niet,
is er niemand die dat ziet?
Niemand die dat begrijpen wil,
daarom houd jij je altijd stil.

je wil wel praten maar kan het niet
omdat iedereen het dan aan je ziet,
het moet veranderen en wel goed snel,
anders sping je werkelijk uit je vel.