Vormingmijn voeten stuk gelopen
draag ik je op mijn handen
omdat jij meer waard ben
dan wat extra blaren
en ik mijn tenen
toch niet krommen kan
zo zonder schoenen
en ook mijn vingers breken
maar ik zal je houden
tussen mijn armen
die zich rekken omdat
ik zo groot niet ben
en ik mezelf verdwijn
omdat ik niet vallen laat
wanneer ik bukken moet
neem ik je op mijn rug
dwing mezelf verder
totdat het niet meer gaat
| Ylaide: | Dinsdag, november 24, 2009 20:06 |
| Nee, geen aanbidding. Eerder onvoorwaardelijke liefde -onbeantwoorde liefde?- die voor alles gaat. Mooi geschreven, Liefs |
|
| Erwin van der Weij: | Dinsdag, november 24, 2009 17:10 |
Nice. Echt een lief gedicht. |
|
| ninodepino: | Dinsdag, november 24, 2009 16:50 |
| dit meen je niet... ongelovelijk:) grtjs, |
|
| Elymare: | Dinsdag, november 24, 2009 16:42 |
| klinkt bijna als aanbidding... | |
| Omni Allumini: | Dinsdag, november 24, 2009 15:43 |
| ''gromt'' pfffrrrtttt: succes ermee!! | |
| Omni Allumini: | Dinsdag, november 24, 2009 15:43 |
| wat een zelfmedelijden weer!! niks mee gemaakt nog zeker?! | |
| Amon: | Dinsdag, november 24, 2009 15:40 |
| -gromt- | |
| Auteur: Quando | ||
| Gecontroleerd door: | ||
| Gepubliceerd op: 24 november 2009 | ||
| Thema's: | ||