Ik rij na een vermoeiende dag naar huis, druppels wapperen rond mijn auto
en het maakt me nog somberder dan ik al was, ik ben op dieet of neem me het voor maar wanneer ik de Mac Donalds zie verschijnen kan ik niet aan de verleiding weerstaan om links af te slaan.
Een Cheeseburger en wat ijs zal me wel opbeuren en voor 1 keer kan dat geen kwaad.
Met mijn hoofd naar de grond gericht stap ik binnen en onmiddellijk staat er een meisje klaar
om te bedienen maar vriendelijk komt ze niet over, integendeel, ze bekijkt me alsof ik van een andere planeet kom.
Ik ga zitten en kijk wat rond, begin te observeren om niet teveel na te denken en ik kijk naar de kassa's en het personeel, een jong blond meisje met een bril en een jongen van een jaar of twintig, lang, dun en een proper hemdje, ze zitten constant te lachen en onnozel te doen, het meisje ligt bijna plat van zijn onnozele gedoe en ik denk bij mezelf, is dit een prille werkliefde? Ze zien dat ik kijk en ik doe alsof ik vol interesse het onzinnige krantje voor me verder lees.
Er komt een oude man binnen die ik ken en ook al ben ik zeer introvert, ik spreek hem aan.
'hey, hallo zeg ik, waar is je vrouw?'
Mijn vrouw is gestorven zegt hij droogjes, de arme man is grijs, ziet er armoedig en moe uit.
Hij strompelt traag verder en gaat aan een tafeltje een beetje verder zetten, maar laat niet na eerst nog even vriendelijk te lachen. Zijn vrouw en hij, ik had er steeds zo'n medelijden mee, ze waren zo eenvoudig en hadden enkel elkaar. Mijn ijsje smaakt niet meer, ik ben allerminst bevredigd.
Aan de kassa zie ik nog steeds hetzelfde plezier tussen de jongen en het meisje, ze denken groot te zijn maar tonen zo onschuldig in mijn ogen, zich van geen kwaad bewust hoe hard deze wereld wel kan zijn.
Het is zo ingewikkeld, zo moeilijk te begrijpen wat voor gevoelens er door mijn hoofd dwarrelen, medelijden, lijden, geluk, spontaniteit, hoe verweef ik dit alles in elkaar. Zonder iets te zeggen verlaat ik het eethuis om stil mijn tocht naar mijn bed voort te zetten waar ik misschien de rust vinden zal om mijn somberheid weg te blazen
Elenore De Groote: | Zaterdag, december 12, 2009 01:06 |
Je hebt waar schrijftalent. Ik wil meer van dit lezen. Liefs, Elenore xxx | |
Nummer 127 : | Vrijdag, november 27, 2009 14:12 |
wat een mooi schrijven Bartz |
|
hiljaa: | Vrijdag, november 27, 2009 08:11 |
het raakt me knufleifs--hiljaa-- |
|
CBR: | Donderdag, november 26, 2009 16:06 |
Een meeslepend verhaal Marc. liefs, cbr |
|
Innerchild: | Donderdag, november 26, 2009 14:42 |
Je sleurt me echt wel mee in je emoties, Marc ... en dat vind ik knap. Het zijn herkenbare dingen maar probeer dat maar eens weer te geven. Knap gedaan ! Een knuffel van hieruit ! Inner |
|
88: | Donderdag, november 26, 2009 14:28 |
leuk om een verhaal van jou te lezen Marc, gaat je prima af, de sfeer is goed getroffen,alsof ik lezer er bij was, knap! natuurlijk kan ik het niet laten om er ook even de draak mee te steken, weet je nog? volgende week komt mijn olifant bij je logeren, die slurf maakt je pas echt goed depressief :D retteketeeeeett kus,88 |
|
Anastacia: | Donderdag, november 26, 2009 13:52 |
mooi verhaal liefs fijne dag | |
M-Rose: | Donderdag, november 26, 2009 13:32 |
ja da is een goede weergave waardoor je emotie overbrengt uit een voorbije dag moet je soms alles wegblazen om de rust in jezelf te voelen terugkomen das een kunst op zich. graag gelezen |
|
windwhisper: | Donderdag, november 26, 2009 13:26 |
ja zo''n avond beleven, op weg naar huis, je ziet veel, je denkt na en je draagt een deel van alles wat er gebeurt even mee op je schouders, later schud je de ballast af en tracht te relaxen. Mooi dit, openhartig en ach ja, de verleding sloeg ook toe, glimlach liefs Cobie |
|
Auteur: Yellow | ||
Gecontroleerd door: | ||
Gepubliceerd op: 26 november 2009 | ||
Thema's: |