De zee kleurt rose.
Rose zoals pioenrozen en Toscaanse rosé wijn.
De zon verdrinkt als een vuurbol vol lava
in het frisse zeewater.
Ze dooft uit en laat kleine diamanten achter
op een zacht golvende uitgestrektheid vol satijn.
Lavarood en satijnrose,
intense en vurige kleuren.
Kleuren die mijn bloed doen sudderen,
die me doen verlangen.
Hunkeren naar je ogen waarin ik verdrink, je ontwapenende
glimlach, je zachte stem vol lieve woorden, je zalige
omhelzing die mijn hart doen zweven tot hoog
in de sterrenhemel.
Een mild briesje speelt met mijn haren.
Ik sluit mijn ogen en fluister je naam.
Mijn hart schreeuwt luidkeels en uit volle borst dat
ik je mis en dat ik van je hou, terwijl ik nooit
echt van iemand heb gehouden.
Nooit echt verliefd geweest totdat jij de
stalen, vergulde poort van mijn hart opende.
Hopend dat de wind mijn liefde voor jou laat vliegen
als een kolibrie.
Een unieke vogel die je vertelt wat ik voor je voel
en die voorgoed in je hart mag blijven wonen...