nergens is er iets dat stevig staat
alles wat anders gaat
veel verandering
dat is niet mijn ding
leiding dat weg gaat
of leiding die minder op aanwezig staat
wisseling van de groep in huis
ik mis mijn thuis
thuis met ouders die er niet meer zijn
de pijn
die dat mee brengt is niet te dragen
je hoeft niet naar mijn wens te vragen
ergens stabiliteit
zekerheid
maar die kan ik voor mijn gevoel niet vinden
wil me dan ook nergens meer binden
niet aan mensen of dingen
uiteindelijk zijn er te veel veranderingen
verhuizen met therapie
bij de kliniek een reorganisatie
meer mensen in de groep en een nieuwe socio groep
in mijn hoofd is het nu echt een grote troep
chaos waar ik niks meer mee kan
een overlopende pan
de deksel er op
zo voelt het in mijn kop
het water zijn mijn tranen
die zich een weg naar buiten banen
maar ik kan gewoon niet meer huilen
de kuilen
vullen zich met water
en later
dan breek ik
en stik
de veranderingen zijn er te veel
het verdriet dat ik niet of nauwelijks deel
verlangens die ik nauwelijks uit spreek
vroeg of laat ben ik degene die breek
mis het gezinsleven
niemand die mij dat kan terug geven
mis de arm om mijn schouder als ik het niet meer weet
een vader die houd mij stevig beet
en zegt dat ik er niet alleen voor sta
een knuffel van mijn mama
maar dat gaat niet meer
ze zijn dood al een paar jaar al weer
waarom begin ik nu pas met rouwen
kon ik ze echt niet nog langer bij me houden
ik kan dit leven niet aan
veranderingen,onzekerheden,verlangens zorgen dat ik wil gaan
ik stort volledig in elkaar
op zoek naar een gerust stellend gebaar