Ik kon en wou het niet geloven, want ik zag het niet.
ik keek in je ogen, en zag niks meer of minder dan vedriet.
nu dat je weg bent, is de leegte die mijn onzekerheid vult.
ik wil me er niet op concentreren, ik wil geen geduld.
ik zag aan je, dat je leven voorbij was maar ik wou het niet geloven.
achteraf had ik je kunnen helpen, ik had je alle liefde kunnen beloven.
ik denk niet dat je sterven wou.
ik wou dat ik je nog kon vertellen dat ik van je hou.
en het breekt me op dat ik geen afscheid had kunnen nemen.
want alles wat jou maakte zoals je was, was het wegnemen van andermans problemen.
je had zoveel meegemaakt, aanranding, deels 2e wereld oorlog en je was toen nog een kind.
je leek altijd gelukig, maar je was door de pijn verblind.
ik hou van je, ik mis je, deze tranen zijn voor jou, je zult altijd in mijn hart voortleven.
ik zou nog voor 1 keer een knuffel willen geven.

Oma het is alweer een half jaar geleden, de tijd gaat zo snel..
ik zou je nog zoveel willen vertellen, nu is het te laat
ik hou van je, ik mis je nog steets