mijn gevoel bij jou was , hoe beschrijf je nauw toch zoiets, geweldig, fantastisch, toch wat friemelend met men haren, klamme handen na al dat praten, opnieuw blij bij jouw stem te horen, en toch er ontbrak nog zoveel bij ons.
een echt gesprek, een duidelijk antwoord, een iets wat of een zekerheid, de onduidelijkheid heeft ons steeds verder van elkaar verdreven en toch is het bij ons beiden nog oh zo duidelijk aanwezig. we wachten af, we gunnen elkaar alle tijd immers wij hebben samen alle tijd. het wachten wordt ons soms teveel en dan botst het opnieuw meteen. botst het enkel in onze gedachten en zeggen slaan we dan maar weer over. ik wil toch wat zekerheid, tis te lastig bij dit alles om nog meer onzekerheid te blijven creëren.