Gevallen engel.
Eenzaam en uitgestoten,
de vleugels tot zwart verkoolt.
Mijn lichaam geschonden,
door de verrotting van het leven.
Nu gestorven en uitgekotst,
tegen de hete dampen,
van een hoog gewelfde rots.
Loeren roofvogels,
azen op de trage verrotting
van mijn vlees.
O,God neem me op in je hemelrijk,
vergeef me voor wat ik ooit ben geweest!
09-06-2009.
Reacties op dit gedicht
| Obi Wann: | Zondag, december 13, 2009 19:23 |
| Wie vraagt die krijgt.... ook vergeving, mooie fictie. | |
| ninodepino: | Zondag, december 13, 2009 16:12 |
| een berggeit?:D nou..prachtig hoor! mijn favoriete onderwerp weer. grtjs, |
|
| isolina: | Zondag, december 13, 2009 10:59 |
| alles wordt een mens vergeven , ook de gevallen engel . knuff maria | |
Over dit gedicht
| Auteur: loes schaap | 
|
|
| Gecontroleerd door: christina | ||
| Gepubliceerd op: 13 december 2009 | ||
| Thema's: | ||