Lieve ma.

Ik wil het niet tegen je zeggen.
Omdat je er niks aan kan doen.
En ik niet weet hoe ik het moet uitleggen.
Omdat jij je niet van je ziekte kan ontdoen.

Sinds oma is overleden.
Hoor en zie je dingen die er niet zijn.
Je hebt tegen je ziekte gestreden.
Maar het zit te diep in je brein.

Je bent al 2 jaar opgenomen.
En sindsdien ben ik me leven kwijt.
Ik kan alleen nog maar dromen.
Van een gelukkige tijd.
Ik moet altijd de zorg over jou dragen.
Al vanaf me 16 de sta ik er alleen voor.
Ik probeer papa jou en de rest te behagen.
Maar ik ga eraan onder door.

5 keer heb je geprobeerd zelfmoord te plegen.
En daarna beloof je het weer.
Dat de stemmen nu geen grip meer kregen.
De teleurstelling keer op keer.

Iedere keer als je me weer met je beloftes overlaad.
Dat het nooit meer gebeurt.
Wordt ik tegelijk bang en kwaad.
Waardoor ik door schuldgevoelens wordt verscheurd.
Dat ik boos op je wordt terwijl je ziek bent.
En ik je niet genoeg steun geef.
Waardoor ik me weer tot me lijnen went.
Jou beter maken is het enige waarvoor ik leef.

ik weet dat het niet echt een goed gedicht is maar ik moest dit gedicht schrijven om een beetje rust in me hoofd te krijgen.ik zal het een beetje uitleggen me moeder is schrizofreen (weet niet hoe je het schrijft) maar sinds me moeder dat geworden is moet ik alles doen het huishouden me broertje verzorgen en ik doe alles voor me moeder ik ben doodmoe en kapot. maar ik weet niet hoe ik dat aan haar uit moet leggen. met me vader kan ik er niet overpraten want die werkt 6 dagen in de week. ik hoop dat het gedicht een beetje goed is.en ik hoop dat ik het goed heb uitgelegd.

groetjes denise