Cat heeft bij ons gewerkt, maar ze ontdekte al vlug dat ze niet zo hard wou zwoegen voor haar brood.
We gingen vaak samen op stap, het begon met samen sporten, samen shoppen, samen middageten, maar wel altijd bij mij thuis. Onze kinderen waren ook gek op elkaar
Cat leek me wel eerlijk, niet super slim, maar eerlijk en da’s toch ’t belangrijkste, eerlijke vriendschap.
We waren zo frequent samen dat men man ons een Siamese tweeling noemde.
Voor mij was het wel leuk, iemand die wat meer tijd had dan ik en overal met me meeliep.
Ergens in december gingen we op een zondagavond samen de waarde laten bepalen van wat oude rommel, bij gratis schatters, dit leidde natuurlijk tot niets. Terug thuis sprong Cat zowat van mijn auto in de hare.
Een uur later zocht ik iets in men handtas en kwam tot de vaststelling dat men portefeuille riebedebie was. Paniek, paniek, terug naar de auto, nee, niet onder de zetels, niet naast de auto, niet op de parking, nergens!
Mijn man liep al nijdig, dus tegen die kon ik maar beter zwijgen! In paniek belde ik Cat, maar ze nam weer eens niet op. Ze reageerde wel op men smsjes, waarin ik had gevraagd om eens te kijken of ik hem niet per ongeluk in haar handtas had gestoken. Ze zei “ik heb hem echt niet hoor en ik zou niet willen dat je denkt dat ik…”. “Natuurlijk denk ik dat niet! Ben je mal?”.
De volgende dag ben ik nog eens overal gaan zoeken, maar de portefeuille bleef spoorloos. Gelukkig zat er enkel “veel” geld in, geen belangrijke documenten.
Drie dagen erna belde Cat me radeloos. Op haar werk klopte de kassa niet. Er was daags voordien twintig euro tekort. De baas had haar terug naar huis gestuurd. Om 18u moest ze teruggaan om het verdict te aanhoren.
Iedereen verwonderd over dit voorval, men zus zei nog dat ze het niet fair vond van de baas. “Allicht is er nu minder werk en zoeken ze een stok om dat kind te slaan. Want je mag zeggen wat je wil, Cat is niet al te pienter, maar ’t is geen stoute;” en als een voormalig psychologe dat al zegt…
Die avond ging Cat naar haar werk en tekende ze een onderling akkoord tot stopzetting van haar contract. Ze tekende ook af dat ze haar loon contant had ontvangen, zonder dat ze haar effectief hadden uitbetaald.
Dit vond ik echt niet kunnen, dus stelde ik haar voor om samen naar de politie te gaan en klacht neer te leggen voor het aftekenen onder dwang. Ze ging direct akkoord, maar tegen dat ze bij mij kwam was ze al bij de politie geweest.
Noch tijdschema nog verhaal klopten,maar ik zweeg, ze had al zoveel meegemaakt... De volgende dag vroeg ik haar toch waarom ze dat allemaal had verzonnen en waarom ze niet naar de politie wou. Ze zei dat ze het achter zich wou laten, en daar nam ik genoegen mee.
Gelukkig vond ze vlug nieuw werk, eind van de week stond ze alweer in de winkel.
Ergens had ze zich wel verbeterd, zelfde loon, maar een beter, eenvoudiger werkschema en toffe collega’s.
Die vrijdag kwam ze tegen de middag. Ze hielp me bij de verkoop van mijn nonkel zijn oude auto. Zij nam het geld, ik ondertekende de papieren.
Het geld stak ik later in de binnenzak van men jas en die hing ik aan men stoel in de keuken. We aten samen en daarna dribbelde ik nog wat heen en weer tot we samen de kelder opruimden.
Toen gingen we om de kinderen. Onderweg naar school voelde ik in men binnenzak… de centen waren weg!!!!!!!
“Cat, het geld is weg uit men jas! Dat kan toch niet???” “Blijf nu eens rustig, wat heb je er juist mee gedaan? Ben je zeker dat je het in je jas hebt gestoken? Ik hou niet in de gaten wat jij juist met je geld hebt gedaan hoor, jij loopt ook de hele tijd rond. Je zal het wel ergens terugvinden waar je het niet verwacht.”
Ik was compleet men kluts kwijt, het was niet eens “mijn” geld, maar ik was nu wel wakker…en wist waar het moest te vinden zijn…
Men hart sloeg in overdrive en ik weet amper hoe ik ben thuisgekomen. Gelukkig ben ik erin geslaagd om het spel te blijven meespelen. Thuis heb ik Cat nog de kans gegeven om het te vinden… maar niets.
Uiteindelijk heb ik haar nog kunnen overtuigen om samen te ontspannen in de jacuzzi.
Men vermoeden klopte, het geld zat in haar laarzen… erger nog, niet alleen het geld van de auto, maar ook nog geld uit men handtas, die altijd en eeuwig op de keukentafel had gestaan!
Was ze daarom al die tijd zo vaak bij mij? Niet om ons, maar om wat er te rapen viel? Bewijzen kan ik het thans niet meer, maar een aantal dingen worden nu wel duidelijk… Niet al te pienter, maar toch oh zo doortrapt. Het geld heb ik inderdaad gevonden waar ik het niet verwachtte... of juist wel...
...maar eerlijk en da’s toch ’t belangrijkste, eerlijke vriendschap???