Sneeuwgal
Deuren vielen achter haar dicht en de details verdwenen. Het spoor terug via voetstappen in de sneeuw, naar verloren inzichten in rampspoed, haar hele hebben en houden, verwaaide in het witte christelijke sneeuwlandschap, waar God nog God en de mens nog altijd mens was.
Ze snelde naar waar eens haar huis had moeten staan. Binnen benaderde de temperatuur die van een ijskast. Zijn hartelijke gulle uitnodigende glimlach echter
noopte tot voorbehoud omdat ze teveel mensen kende met op hun gezicht de sporen van een ruwe weg terug.
Reacties op dit gedicht
| Marina van Vledder: | Maandag, december 21, 2009 19:39 |
| Ben wel vaker sprakeloos na je schrijfsels maar dan kan ik gewoon niks achtelijks bedenken om te zeggen. Maar hier is whow wel op zijn plek (: | |
| Big Lady: | Maandag, december 21, 2009 16:34 |
| heftig stukje Knuffels |
|
| Nummer 127 : | Maandag, december 21, 2009 15:11 |
| ik ben echt niet mee Bart |
|
| windwhisper: | Maandag, december 21, 2009 14:02 |
| tjonge heftig maar zeer zeker indruk achter latend lieve groet voor mooie warme dagen Oortje liefs Cobie |
|
| 88: | Maandag, december 21, 2009 13:07 |
| sterk! | |
Over dit gedicht
| Auteur: Oorlam | 
|
|
| Gecontroleerd door: | ||
| Gepubliceerd op: 21 december 2009 | ||
| Thema's: | ||