Dissociatie
De dageraad breekt aan
en splijt persoonlijkheid
tot bijtende fragmenten
gescheurde ligamenten
waardoor de onderbenen
onder knieën knikken
het hoofd stikt na de val
in eigenwaan dat enkelhoog
gestapeld ligt te wachten.
En dan ís het wachten
onder de ruimende zonneboog
die zich dagelijks voltrekt
tot de donkerste der nachten
eindelijk de stilte steelt
die gedachten overstemde.
De dageraad breekt aan
de oude ik aan diggelen
versmolten tot een nieuw geheel
vergoten en daarna geheeld
naar het ideale beeld
dat nimmer heeft bedrogen,
nu hij voor de spiegel staat
met gesloten ogen.
Reacties op dit gedicht
| Kimrc: | Zaterdag, februari 13, 2010 23:11 |
| goed gedicht!! | |
| eye witness: | Zaterdag, januari 16, 2010 21:18 |
ach...met een kromme piemel kom je tenminste ergens... anyway, stof tot nadenken bovenstaande.. |
|
| Looortje: | Maandag, december 28, 2009 16:00 |
| wat een loser. Nou ik vind het een mooi gedicht iig! | |
| scientist: | Vrijdag, december 25, 2009 17:47 |
| Via persoonlijk bericht gevraagd naar de achtergrond van de reactie... en geen reactie daarop verkregen. Jammer... | |
Over dit gedicht
| Auteur: scientist | 
|
|
| Gecontroleerd door: pantarhei | ||
| Gepubliceerd op: 21 december 2009 | ||
| Thema's: | ||