sleep me voort door wat wit is geweest
vergane paden laten hun weg raden, maar
ik weet waar te gaan, waar te zijn, blijven
schud dit lijf neer voor je steen, wanneer
mijn voeten daar vastvriezen aan je graf
zak ineen voordat ik me groot kan houden
vul mijn ogen met vlakgeworden emoties
die breken in het winterweer, hier alleen
spreek met moeite mijn schorre woorden
in het niets; naar voor, naar boven, heen
wacht tot de wind echt spreken gaat en
je aanwezigheid duidelijk maakt, laat me
gaan, neem me mee zoals ik altijd al wil
ik probeer je warmte te hervinden, maar
het ijst; er is hier niets meer voor mij
en dan is alles stil
| Amon: | Vrijdag, december 25, 2009 23:15 |
| deal | |
| 88: | Vrijdag, december 25, 2009 22:12 |
| ik vind je gedicht aangrijpend, maar wat je hieronder als reactie op reactie geeft is ook zo rakend, -maar iemand die een keer met je mee terug loopt..mag wel een keer..dit raakt me nog meer dan het gedicht.. groetje,88 |
|
| Quando: | Vrijdag, december 25, 2009 22:01 |
ben ik het ook met je eens. hoef ook niet met familie als ik even echt er wil zijn, maar iemand die mee terug loopt.. mag wel een keer. |
|
| Oorlam: | Vrijdag, december 25, 2009 20:20 |
| maar idd zo weinig interesse (ook door het jaar heen begrijp ik) is erg | |
| Oorlam: | Vrijdag, december 25, 2009 20:19 |
| bij een graf moet je alleen staan (is mijn persoonlijke mening/beleving hoor;) | |
| Looortje: | Vrijdag, december 25, 2009 20:13 |
| Jezussss, prachtig verwoord... Voelt wel als een baksteen op mijn maag, vooral de laatste strofe Dikke knuffel Lore |
|
| Quando: | Vrijdag, december 25, 2009 20:11 |
| er was niemand. zo weinig mensen die het interesseert. | |
| Oorlam: | Vrijdag, december 25, 2009 20:09 |
| nooit met de kerst naar een begraafplaats gaan! het stiukt er van het gepeupel. (is een serieuze reactie trouwens) | |
| Auteur: Quando | ||
| Gecontroleerd door: | ||
| Gepubliceerd op: 25 december 2009 | ||
| Thema's: | ||