Mijn oma

Mijn oma is al ruim een jaar geleden,
uit ons leven weg gegrepen.
Het was een heftige tijd,
en veel van dat ligt nu in de vergetelheid.
Het had niet gemogen,
maar het is niet gelogen.

Mijn oma is niet meer,
en dat doet nog steeds zeer.
Maar als ik dan mijn opa zie,
dan snap ik niet,
dat ik nog steeds niet ben langs geweest,
op die plaats waar me vorig jaar met de hele familie zijn geweest.

Steeds komt er weer wat tussen,
en steeds weet ik mijn geheugen te sussen.
Volgende week weer een kans,
misschien ga ik dan wel langs.
Maar eigenlijk, eigenlijk heel diep van binnen durf ik niet.
Niet naar die plaats waar ik mijn oma achterliet.

Maar ik kan die plek niet blijven mijden,
want dan blijf ik daaronder lijden.
Ik moet daar een keer heen,
maar niet alleen.
Ik neem iemand mee bij wie ik kan huilen,
kan schuilen.

Lieve oma,ik hou nog steeds van u.